สิ่งมีชีวิตที่ผมเกลียด และขยะแขยง มากกว่าแมงสาบ
คือคน
เห็นแก่ตัว
คนที่คิดว่าตัวเองคือจุดศูนย์กลางของโลก
คนที่ไม่มีคำว่าเสียสละและแบ่งปันในหัวใจ
เอ็กซ์แซมเปิ้ล
- คนที่รีบกดปิดลิฟท์แม้จะรู้ว่ามีคนกำลังวิ่งจะเข้าลิฟท์
- คนที่นั่งเฉยๆ มองเพื่อนๆ ยกข้าวของกันอุตลุต
- คนที่รีบชิงแท็กซี่ ทั้งๆ ที่คนอื่นเป็นคนโบกรถ
- สัมภเวสีที่โทรศัพท์ในโรงหนัง
- คนที่พ่นควันบุหรี่โดยไม่ดูทิศทางลมว่ามันปลิวไปใส่หน้าใคร
- คนที่เลี้ยงสัตว์แต่ไม่ใส่ใจว่ามันจะไปขี้หน้าบ้านคนอื่น
- คนยืมเงินแล้วไม่คิดคืน
- คนกินข้าวแล้ววางจานให้คนอื่นล้าง
- คนทิ้งพ่อแม่
- คนที่เลือกหยิบเค้กชิ้นใหญ่ที่สุดในถาด
คนที่ไม่เคยคิดที่ออกเงินเอง คิดแต่อยากได้ ไม่เคยออกเงิน
คนเหล่านี้มีอยู่รอบๆ ตัวเรา
และอยู่รอบๆ ตัวผม
คนที่เคยแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวแม้เพียงหนึ่งครั้ง
จะลดค่าตัวเองเป็นบุคคลต่ำชั้นเพียงชั่วพริบตา
และยากที่ดึงความรู้สึกให้กับมาสูงขึ้นมาได้
พวกเค้าหารู้ไม่ว่า
คนที่มีค่าที่สุด
คือคนที่หยิบเค้กชิ้นใหญ่ที่สุดในถาด
เพื่อ
เอามาให้คนที่ไม่มีโอกาสที่จะได้หยิบเค้กก้อนใหญ่ชิ้นนั้น
การทำงาน
คนเห็นแก่ตัว มีผลเกี่ยวเนื่องกับ ความไม่จริงใจ
กล่าวรวมๆ คนเห็นแก่ตัวก็น่าจะเป็นคนไม่จริงใจด้วย
ดังนั้นชีวิตจึงดำรงอยู่ด้วยการปั้นหน้ากับคนรอบข้าง
และคนรอบข้างก็ไม่จริงใจกับเค้า
คนเห็นแก่ตัวมักจะอ้างสรรพคุณว่าตนเองจริงใจ
เพื่ออำพรางความไม่จริงใจของตน
ทั้งๆ ที่ความจริงใจ เกิดจากการ "ให้" ในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายต้องการ
และจะมีค่าอย่างแท้จริง เมื่อ "ให้" ไปโดยแม้อีกฝ่ายยังไม่ได้ร้องขอ
แต่คนเห็นแก่ตัวจะ "ให้" ก็ต่อเมื่อมีผลประโยชน์กับตน
หรือสถานการณ์จำต้องให้
เราสามารถวัดความเห็นแก่ตัวกันได้ง่ายๆ
แค่เราตะโกนบอกว่าเรายกของชิ้นนี้คนเดียวไม่ไหว
ในเหตุการณ์ที่ทุกคนได้ยินทั่วถึงกันหมด
อากัปกริยาของแต่ละคนจะบ่งบอก
บางคนลุกขึ้นมอง
บางคนชะโงกหน้ามอง
บางคนมองหน้าเรา
บางคนเดินขึ้นมาถาม
บางคนเดินมาขยับๆ ของ
คนที่กล่าวมาทั้งหมดนี้
คือคนมีน้ำใจ
แม้งานข้างหน้าของเค้าอาจจะยุ่ง
แต่ความจริงใจและน้ำใจที่มีแต่เรา
จะสร้างความกระวนกระวายใจให้เค้าไม่แพ้กัน
แค่เพียงมองหน้า,ชะโงกหน้า ลุกขึ้นมามอง
นั่นคือภาษากายที่บ่งบอกว่า "เมิงจะให้กุช่วยมั๊ย"
คงไม่ต้องบอกถึงคนที่เดินมาหรอกนะ
แต่บางคน
เมื่อได้ยินเสียงแล้วมองขึ้นมาแล้ว
จะหดหัวกลับเข้าหน้าคอมทันที
พร้อมกับทำท่ายุ่งวุ่นวายเสียเหลือเกิน
ถ้าคุณเจอแบบนี้ ถือว่าคุณโชคดี
เพราะคุณได้เจอพระเอกของเรื่องที่ผมเล่าอยู่ในตอนนี้ล่ะ
เกี่ยวกับเรื่องงาน
คนเห็นแก่ตัวเมื่อถูกร้องขอให้ช่วย หรือ มีบางอย่างให้ช่วย
เค้าจะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวบางอย่างที่ใช้ได้ดีเสมอ
นั่นคือการกล่าวอ้าง "หน้าที่" หรือ "ตำแหน่ง" ของตน
เพื่อให้ขอบเขตการทำงานของตนเองไม่เกินหน้าที่
แม้กระทั่งช่วยผู้หญิงแก่ๆ ในแผนกสักคนช่วยยกลังเอกสาร
ก็ถือว่าไม่ใช่หน้าที่ เพราะบริษัทไม่ได้จ้างมายกของ
ชั้นมาทำงานที่นี่เพื่อ "คิด"
จนบางทีคุณก็อาจอยากจะเถียงกลับไปว่า
"ที่ทำๆ อยู่นั่น ...
คิดแล้วเหรอ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น